Ο ''σεξουλιάρης'' Στρος..

Σήμερα είναι μια καμαριέρα. Χθες ήταν μια δημοσιογράφος. Αν ψάξουμε καλά θα βρούμε κι άλλες (βρήκαμε ήδη) καμαριέρες, πολιτικούς, δημοσιογράφους. Άφωνη η κοινή γνώμη, άλαλα τα χείλη των 'ευσεβών'. Μα πως είναι δυνατόν; Αυτός ο πανίσχυρος άνδρας, που κρατούσε στα χέρια του τις τύχες λαών, τα έκανε θάλασσα με τη δικιά του τύχη. Ή μάλλον δεν την κράτησε καλά την τύχη στα χέρια του, έτσι έπεσε η τύχη του και έσπασε. Είναι βιαστής ο Στρος; Είναι θύτης ή το θύμα μιας συνομωσίας;

Μάλλον είναι βιαστής ο Στρος ή τέλος πάντων το έχει το προβληματάκι του. Κάπου στο δρόμο του, από νωρίς θα έλεγαν οι ψυχαναλυτές, η ηδονή μπλέχτηκε με την επιθετικότητα, έτσι όπου βία ο Στρος βλέπει ηδονή και αντίστροφα. Δεν του αρκεί δηλαδή μια δροσερή, αιθέρια ύπαρξη, σεμνά ή άσεμνα προσφερόμενη. Όχι! Για τον Στρος δεν ισχύει το πάσα προσφορά δεκτή, θέλει να το αρπάζει το αντικείμενο(του πόθου), να το καταλαμβάνει εξ απήνης, να το στριμώχνει και να το εξουσιάζει. Κι αν μέχρι τώρα η Ευρώπη τηρούσε σιγή ιχθύος ήταν γιατί δεν είχαν θιχτεί τα συμφέροντα της Αμερικής . Όποιος τα βάζει με την Αμερική, δεν βγαίνει λάδι, του βγαίνει το λάδι.

Έτσι φτάσαμε ως εδώ αν και η αλήθεια είναι πως εδώ ήμασταν. Δοθείσης της ευκαιρίας εξάγουμε τα γνωστά συμπεράσματα, ότι οι σεξουαλικές αποκλίσεις συνδέονται συχνά με την εξουσία, οι ισχυροί πολιτικοί άντρες, λέει, έχουν τα πάθη και τις αδυναμίες τους και τους αρέσει να γίνονται ριψοκίνδυνοι. Θέλεις από την αλαζονεία της εξουσίας, επειδή συνήθισαν να παίρνουν αυτό που θέλουν ή να ζουν στο κόκκινο. Όμως το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι αν μπορείς να αποσυνδέσεις τον πολιτικό από τον άνθρωπο. Ο πολιτικός είναι άνθρωπος αλλά κάθε άνθρωπος δεν είναι πολιτικός. Τα πάθη είναι ανθρώπινα άρα δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός για να τα έχεις. Η διαφορά είναι πως ο απλός λαός δεν έχει εύκολα πρόσβαση σε καμαριέρες του Sofitel, δεν τηλεφωνεί συχνά για να του στείλουν call girls, περιορίζει τα ροζ τηλέφωνα και γενικά εκτονώνει τα πάθη του με λιγότερο θεαματικούς τρόπους ή τα πνίγει ή αν δεν τα πνίξει, τον πνίγουν.

Για να συνεχίσω το συλλογισμό μου, τα πάθη είναι ανθρώπινα, συνεπώς και ο Στρος Καν είναι άνθρωπος. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που το πάθος - όποιο κι αν είναι αυτό - καταλήγει εις βάρος κάποιου άλλου, στη περίπτωσή μας της καμαριέρας. Νομίζω ότι είναι υποκριτικό να φερόμαστε σα να έχει μόνο ο Στρος πάθη  - η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι μυστήρια και πολύπλοκη, άβυσσος η σεξουαλικότητα του ανθρώπου, πως τη βρίσκουμε, γιατί τη βρίσκουμε έτσι και όχι κάπως αλλιώς, ποιες λεπτές χορδές, οσμές, ακούσματα, αποχρώσεις μας χαρίζουν την υπέρτατη απόλαυση, την ηδονή.

Είχα συγκλονιστεί με την περίπτωση του Νίκου Σεργιανόπουλου, με την δικιά του αυτοκαταστροφική σεξουαλικότητα. Όπου η ηδονή ήταν τόσο κοντά στο πόνο. Έμοιαζε με τιμωρία -ίσως και να ήταν - που έστρεφε στον εαυτό του κι ένιωσα πραγματικά πως σε εκείνη τη πλατεία όπου αναζήτησε τον εραστή του, ασυνείδητα έψαχνε, τον θάνατο. Δεν είναι η πρώτη φορά που τη θέση του έρωτα και της απόλαυσης καταλαμβάνει βίαια ο σαδομαζοχισμός. Κι αν ήταν εδώ ο Φρόυντ θα μας έλεγε πως ο άνθρωπος είναι προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας. Ή πως οι άνθρωποι γίνονται δυνατοί μόνο όσο εκφράζουν μια δυνατή ιδέα. Γίνονται αδύναμοι, όταν της αντιτίθενται.

Πιστεύω πως ο Στρος Καν είναι τόσο αδύναμος όσο ισχυρός παρουσιαζόταν μέχρι σήμερα και δεν είναι δικιά μου δουλειά να τον κατηγορήσω ή να τον δικαιολογήσω. Στο πρόσωπό του, ωστόσο, αποδεικνύεται περίτρανα η ειρωνεία και το ανθρώπινο παράδοξο. Ίσως και η κατάχρηση της εξουσίας. Ίσως η ηγετική του θέση δεν του άφησε χρόνο να τρέξει σε ψυχαναλυτές. Ίσως φταίμε όλοι που κάτι τέτοια ενίοτε τα συγχωρούμε. Ή που κάνουμε τις στρουθοκαμήλους γιατί αυτό μας διευκολύνει. Είναι πιο εύκολο να βάλει κανείς το κεφάλι του στο χώμα, είτε πρόκειται για τους πολιτικούς, είτε για το σύστημα, το πρόβλημα του γείτονα, ή τα προσωπικά μας ελαττώματα. Τα πάθη και οι αδυναμίες μας είναι στη πραγματικότητα ένας μεταμφιεσμένος πόνος ή μια ματαίωση. Που καταλήγουν σε ένα κρεβάτι. Ξέστρωτο.